Tijdens de jacht op huismoeders, hoorde ik het argument dat de sociale zekerheid geen natuurfenomeen is. Nee zeg, wat denken die luie donders wel. En wat hebben die huisvrouwen trouwens ooit voor ons gedaan? Met uitzondering van mijn moeder natuurlijk. Die had dan ook geen tovermand waar je vuile kleren in gooit, die dan twee dagen later proper en gestreken terug in de kast liggen.
CORRECTIE: Ik moet van mijn vrouw melden dat zoiets niet bestaat.
Maar ja, hoe moeilijk kan dat nu zijn. Een beetje kuisen en koken, boodschappen doen, opruimen en de kinderen naar school brengen. Oh ja, kinderen. Daar hebben we ze echt wel voor nodig en dan bedoel ik niet alleen voor het maken van kinderen. Gelukkig zijn ze nog steeds bereid om dát te doen, ik bedoel het huiswerk en niet het maken van kinderen. Als we al dat werk moesten uitbesteden, dan zou het leven pas echt onbetaalbaar zijn. Ik heb de kosten baten berekening nog niet gemaakt, maar misschien is het eenvoudiger om iemand aan te nemen, die al dat werk gecentraliseerd doet. Dat zou de gezinsrust ten goede komen, want alle logistiek die erbij komt kijken geeft alleen maar hopen stress. Als het even kan zou dat iemand zijn die de kinderen kent en op die manier ook kan helpen met de opvoeding. Liefst één per gezin natuurlijk, dan kan mama fulltime gaan werken en zonder zorgen thuiskomen. Via WhatsApp en andere sociale mediakanalen kan ze dan zien hoe de kinderen groot worden. Vader krijgt af en toe een briefing, want die heeft nu helemaal geen tijd meer door zijn extra baan. Dat moest wel want het loon van mama gaat integraal naar de nanny en alles is de laatste jaren alleen maar duurder geworden.
Tijdens de schaarse vrije tijd zit een groot deel van het gezin dan ook nog eens bij de therapeut want er is iets aan de hand met onze mentale gezondheid. Enkel als iedereen relax samenzit, lijkt dat even te verbeteren maar dat zijn mooie liedjes en die duren niet lang. Gelukkig betaald de overheid een deel van die medische kosten, want dat is nodig om te blijven functioneren. Bij de buren lopen die kosten trouwens hoog op want de papa zit met een burn-out en één van de oudste zonen is met gedragsstoornissen in een instelling geplaatst. Maar de staat betaalt dat met plezier, zij het met voorwaarden. Zolang ze maar niet moeten vervallen in altruïsme. Want geef toe, wat zouden ze daarvoor in ruil krijgen?
Add comment
Comments