Geloof me vrij, ik zeg dit niet lichtzinnig. In tegendeel, het uitspreken alleen al valt me zwaar. Ik ben namelijk ‘geboren’ in de Academie, of toch zo goed als. Mijn vader werkte daar als drukker en ik zette er mijn eerste stapjes. Op de resten papier, die naast de snijmachine lagen, maakte ik mijn eerste tekeningen. En het ‘hoofd’ van de Heidelberg drukpers was mijn eerste antagonist, later zijn we goede vrienden geworden.
Tijdens mijn schooltijd hing ik tussen vier en vijf rond in de gangen, tot mijn vader klaar was met zijn werk, of wat daarvoor door moest gaan. Die confrontaties hebben mij natuurlijk ‘een beetje’ gekleurd. Waar mijn klasgenoten opkeken naar voetballers en filmsterren, waren mijn grote voorbeelden de plaasteren koppen van Rubens en zijn collega’s, die ons vanop hun houten sokkels aanstaarden. En dan had je nog de grijze, met verf besmeurde, baarden aan de toog van onder andere het ‘Lastig portret’. Het was dus vanzelfsprekend dat ik daar ging studeren; vrije grafiek (tja…). Nog meer rondlopen in de gangen, zien hoe alles was gekrompen en genieten van de vrijheid blijheid. Een heel mooi liedje.
En op een dag sta je dan op straat, bijna letterlijk. Geen atelier met sierlijke persen tot je beschikking, geen modellen die gratis uit de kleren gaan. Voorbij zijn de urenlange discussies over de balans tussen ‘de zwart en de wit’, die altijd uitdraaiden op een perfecte verhouding tussen de pot en de pint. Het warme nest vol kritiek en lof was nu de Heimat van een nieuwe lading hoopvolle tieners en trek uw plan.
Blijkbaar had niemand eraan gedacht om ons te vertellen dat je met dat diploma niks kon beginnen. De technieken die we ons zo ijverig meester hadden gemaakt, waren in de late middeleeuwen al vervangen door de boekdrukkunst en zelfs dat was op sterven na dood. De enige reden dat mijn vader daar zo lang loden letters is blijven zetten, was zijn vaste benoeming.
Dit is ook geen pleidooi om meer geld in de Academie te steken, ze hebben meer dan genoeg. Het is alleen verkeerd verdeeld, want ook daar is het fenomeen ‘overmanagement’ goed doorgedrongen. Komt daar nog eens bij dat het meeste geld nog steeds gaat naar de nieuwe kleren van de keizer, maar dat is een andere discussie. Waar ik eigenlijk voor pleit is een betere nazorg. Om het met cijfers uit te drukken: één F-35 vervangt een kwart miljoen C3’s. Daarmee kun je een hoop kunstenaars op weg helpen en dan hou je nog genoeg geld over voor een occasioneel feestje, want die pot en pint verleer je natuurlijk niet. De titel had dus moeten zijn: De weg, weg van de Academie. Maar dat bekt niet zo lekker en er moet eerst nog flink aan worden getimmerd, u weet wel.
Add comment
Comments