Deze term wordt meestal ironisch gebruikt, in de zin van: zoek een andere idioot die dat wil doen. In een professionele context moet je dat vervangen door een vaag gemompel over bevoegdheden. Dat is het ideale excuus, om aan de manager te laten weten dat je al genoeg werk hebt en dat hij zijn taken voor een keer zelf mag uitvoeren. Onlangs hoorde ik echter een NASA-ingenieur dit mantra gebruiken als oprecht antwoord en dat verbaasde me om een heel tegenstrijdige reden. Het is dus heel uitzonderlijk dat iemand die slimmer is ook meer verdiend. Het tegenovergestelde heb ik al vaak meegemaakt.

Als ouder wil je je kinderen beschermen tegen de gevaarlijke boze buitenwereld. Er zijn van die dingen die ze al doende moeten leren, zoals tegen een muur lopen. Vroeg of laat doen ze dat allemaal en meestal is het dan ook één van de laatste keren dat ze zoiets in nuchtere toestand doen. Niet dat je ze bewust op een ‘collision course’ richting het metselwerk zet natuurlijk. Soms besluit je gewoon niet in te grijpen, want je weet dat ze de theorie pas zullen aanvaarden, als ze de praktijk hebben gevoeld. Er zijn weliswaar uitzonderingen, bijvoorbeeld als de dure Chinese vaas van tante Jos tussen je kind en de muur staat. De blikschade die ze door de aanvaring oplopen kun je nog beschouwen als leergeld, maar het moet wel betaalbaar blijven.

Tijdens de jacht op huismoeders, hoorde ik het argument dat de sociale zekerheid geen natuurfenomeen is. Nee zeg, wat denken die luie donders wel. En wat hebben die huisvrouwen trouwens ooit voor ons gedaan? Met uitzondering van mijn moeder natuurlijk. Die had dan ook geen tovermand waar je vuile kleren in gooit, die dan twee dagen later proper en gestreken terug in de kast liggen.

Toen het schandaal rond de pensioenbonussen nog maar net losbarstte, stelde ik mezelf de vraag hoe ze het deze keer zouden camoufleren. Mijn grootste teleurstelling is niet dat de schuldigen vrijuit zullen gaan, dat doen ze op dat niveau altijd, maar het totale gebrek aan creativiteit dat ze ook deze keer aan de dag leggen. Blijkbaar is creativiteit een eigenschap, die ze reserveren voor hun boekhouders.

Het is een hardnekkig misverstand dat Vincent Van Gogh zijn leven in armoede heeft gesleten. In tegenstelling tot veel van zijn beroemde collega’s woonde hij niet in een kasteel maar op gehuurde kamers en moest hij zijn absint vaak rechtstreeks uit de fles drinken. Wat hij ondanks alle materiële verschillen wel gemeen had met die anderen is, dat hij (tijdens zijn actieve schilderperiode) niet in loondienst moest werken voor zijn brood. Waar haalde hij dan het geld om verf te kopen? Alvast niet door de verkoop van schilderijen, maar dat was niet nodig want zijn broer Theo betaalde de rekeningen. Toegegeven, zijn levensstandaard lag veel lager dan wat de meesten van ons gewoon zijn, maar dat gold toen niet alleen voor Vincent. Het grote verschil met zijn tijdgenoten was dat hij zich voor 100% kon bezighouden met zijn passie. En net daarin verschilt hij ook met de meesten van ons.

‘Als je van je hobby je werk maakt, wat doe je dan in je vrije tijd?’ Als ik iemand vertel over mijn ambitie om van kunst mijn beroep te maken, is dat één van de vragen die dan soms word gesteld. Ik heb nochtans genoeg interesses, om er minstens één van om te zetten naar iets wat brood op de plank brengt. De kans dat ik dan na mijn dagtaak tegen de muren ga lopen, is in ieder geval erg klein.

Geloof me vrij, ik zeg dit niet lichtzinnig. In tegendeel, het uitspreken alleen al valt me zwaar. Ik ben namelijk ‘geboren’ in de Academie, of toch zo goed als. Mijn vader werkte daar als drukker en ik zette er mijn eerste stapjes. Op de resten papier, die naast de snijmachine lagen, maakte ik mijn eerste tekeningen. En het ‘hoofd’ van de Heidelberg drukpers was mijn eerste antagonist, later zijn we goede vrienden geworden.